در ایام هشتم شوال و سالروز تخریب قبور و گنبد و بارگاه امامان بقیع قرار داریم.‌  به جاست که در میان ادله ی فراوان مبنی بر جواز ساخت بنا بر روی مزار بزرگان و امامان به یکی از ادله ی قرآنی این باب اشارتی کنیم.

آنگاه كه سرگذشت اصحاب كهف پس از سيصد و اندي سال بر مردم كشف شد، همه مردم آن منطقه دور غار آنان را فراگرفته و به دو گروه تقسيم شدند: گروهي گفتند: بر روی قبر، بناي يادبودی بسازيم و آرامگاه آنان را با اين بنا گرامی بداريم. گروهی ديگر گفتند: بر روی غاری كه اجساد آنان در آن نهفته است، مسجد بسازيم. 

قرآن اين حقيقت را چنين بيان می كند: فقالوا ابنوا عليهم بنيانا ربهم اعلم بهم قال الذين غلبوا علی امرهم لنتخذن عليهم مسجدا، كهف /21.

از اين آيه استفاده مي شود كه در آن زمان هم، بنا بر روی قبر امری رايج بود و هم مسجد سازی روی قبر، چيزی كه هست نظريه نخست مربوط به غير مومنين و نظريه دوم، مربوط به موحدان بوده است. گواه بر اين كه پيشنهاد دوم از آن موحدان بوده است، تاريخ معروفی است كه درباره زندگانی اصحاب كهف در كتب تفسير و تاريخ موجود است و آن اين كه آنان وقتی از خواب بيدار شدند، فردی را روانه شهر كردند، و او وضع شهر را دگرگون ديد و گرايش های مردم به مسيح را مشاهده كرد و تعجب كرد كه چگونه اين شهر كه مركز مشركان بود، بلكه وجود موحدان در آن غير قانوني به شمار مي رفت به چنين حالت و وضعی درآمده است، گويا براي تبيين يك چنين دگرگونی در اوضاع دينی می فرمايد: قال الذين غلبوا علی امرهم...، يعني كسانی كه بر گروه نخست پيروز شده بودند و مقصود اين است كه از نظر فكر و انديشه و ايدئولوژی پيروز شده بودند نه از نظر سياسی، و پيشنهاد مسجدسازی گواه بر اين است كه پيشنهاد دهندگان مردم متدين بودند و از اين نظر، بر گروه ديگر غلبه كرده بودند، نه اين كه اهل قدرت و سلطه بودند تا گفته شود: گفتار چنين گروه، شايسته پيروزی نيست.

بنابراين آيه از دو جهت مي تواند سند ما باشد: 

الف- از اين كه قرآن بنا بر مدفن اصحاب كهف را از زبان گروهی نقل می كند، بدون اين كه آن را نقد كند، واين خود نشانه مشروع بودن آن است. زيرا در غير اين صورت، آن را نقد می كرد. شما اگر به آيات قرآن نظری بيفكنيد آنجا كه گفتاری را از ديگران نقل می كند، در صورت غير صحيح بودن به نقد آن مي پردازد مگر اين كه بی پايگی آن روشن باشد- مثلا فرعون به هنگام غرق شدن در امواج دريا اظهار ايمان كرد و گفت: آمنت انّه لا اله الا الذي آمنت به بنوا اسرائيل و انا من المسلمين، يونس / 90

من ايمان آوردم كه خدايي جز آن كه بني اسرائيل به او ايمان آورده اند، نيست و من از مسلمانان هستم. قرآن براي اين كه ديگران نپندارند كه ايمان در چنين لحظاتي نافع و سودمند است، فوراً نقد مي كند و مي فرمايد: الان و قد عصيت من قبل و كنت من المفسدين، يونس/91

(آيا اكنون «ايمان آورده ای» در حالی كه در گذشته عصيان كردی و از مفسدان بودی).

 ب- قرآن، اين ديدگاه (بنای بر قبور به صورت مسجدسازی) را از جمعيت پيروز بر مشركان نقل می كند، و اين خود حاكی از آن است كه اين گروه چنين پيشنهادی را به عنوان حكم شريعت خود مطرح مي كردند و همگي مي دانيم كه شرايع سماوی از نظر اصول و قواعد كلی يكسانند و اختلاف، در كيفيت ها و جزئيات است از اين جهت فقها مي گويند احكام ثابت در شرايع پيشين برای ما حجت است، مگر اين كه دليل محكمي بر منسوخ شدن آن داشته باشيم.

بنابر این ساخت بنا بر فراز قبر امامان مسلمین در بقیع یا مزارهای دیگر نه تنها ایراد ندارد  بلکه قران این کار را جایز شمرده است.  پس وهابیت مدافع توحید نیست بلکه در توحید مغالطه میکند.

شیخ علی زند قزوینی