نام افراد تابلو و نشانه ای از آنان است. هر کسی را در ابتدا با نامش میشناسند. بعد با اوصاف و جایگاه او را میشناسند. به همین جهت در احادیث وارده تاکید زیادی از اهل بیت و خاندان وحی میبینیم که دستور داده اند نام زیبا و ترجیحا پر محتوا برای فرزندان خود انتخاب کنید. 

مولا علی در حکمت ۱۸۴ نهج البلاغه میفرماید یکی از حقوق فرزند بر گردن پدر این است که : (ان یحسن اسمه) یعنی: نام زیبا برای فرزند خویش انتخاب کند.

در پایان ایام فاطمیه برای اینکه بهتر جایگاه حضرت زهرا را بشناسیم به موضوعی قابل تامل میپردازیم و آن هم اینکه در کتاب مقدس و انجیل موجود ، با وجود همه ی تحریفات صورت گرفته باز هم میتوان حضرت زهرا را مشاهده کرد.

در روایات زیادی وارد شده که نام پیامبر اسلام و امامان معصوم و مادرشان حضرت زهرا در کتب عهدین آمده بوده است. اما متاسفانه دست خائنان این نامها را حذف و یا تحریف نموده است. 

ولی با وجود این باز هم میبینیم که یاد حضرت زهرا همچنان در کتاب انجیل فعلی باز هم موجود است. 

جهت مشاهده به ادامه مطلب مراجعه فرماييد

از 16 بهمن به مدت 5 شب - ساعت 20

پس از تسلّط سعودیان بر حجاز، با توجه به پیوند فکری و مذهبی آنان با محمدبن عبدالوهاب، در هر شهر و منطقه ای که وارد می‌شدند، آثار و ابنیه ساخته شده بر روی قبور بزرگان صدر اسلام را خراب و ویران می‌کردند.

وهابیان، بار نخست در سال 1221هـ.ق بخشی از ...

شکی نیست که اجنه هم مثل ما انسانها و مثل ملائکه مخلوقات خداوند متعال هستند. البته آنان یا مجرد از ماده ی کثیفه هستند و یا چیزی بین مجرد و مادی هستند. آنان موحد و مومن دارند و ....

همه میدانیم که ما در مورد اهل بیت پیامبر موظف به سه چیز هستیم:

1. محبت: دوستشان بداریم.

2. موده : علاوه بر دوست داشتنشان از آنان اطاعت کنیم.

3. ولایت : یعنی آنان را ولی امر و رهبران دنیا و آخرت بدانیم.

اکنون در ایام شهادت مولا علی به چند روایت در منابع اهل تسنن پیرامون مقام اول یعنی لزوم محبت مولا علی و آثار آن می پردازیم....

خداوند بی پایان است. و به همان میزان بزرگترین و اولین تجلی خدا نیز باید بی پایان باشد. و این تجلی بی پایان ، شهید امشب مولا علی بن ابی طالب است. 

در این باب به یک نمونه از احادیث نبوی در مدح مقام والای علوی اشاره میکنیم. اتفاقا این حدیث را منابع شیعه و اهل تسنن همگان از رسول خدا نقل کرده اند. مثل امالی شیخ صدوق و فتح الباری و مستدرک حاکم نیشابوری و مناقب خوارزمی و... همگان این حدیث بلند را از پیامبر نقل کرده اند....

در ایام ضربت خوردن سید مظلومان و امیر مومنان به جاست اشاره ای به بعدی از ابعاد فضایل علوی نماییم و آن هم عبادت بی مانند آن حضرت در مقابل حضرت دوست می باشد.

عبادت و بندگی مولا امیر مؤمنان علی(ع) شهره جهان است، و مرکز ثقل مقامات ...

یکی از نعمتهای خدا به ما این است که معمولا از باطن یکدیگر و گناهان همدیگر بی خبریم . و ستار بودن خداوند هم مزید بر علت است. از قضا اولیای خدا و در راس آنان امامان معصوم در پوشاندن عیب مردم بیشتر از همه به خداوند شباهت دارند. ...

زمانی که امام رضا(ع) 25 سال از عمر خود را پشت سر گذاشته بود، در روز اول ذیقعده سال 173 هجری حضرت معصومه در مدینه به دنیا آمد. عشق و علاقه امام رضا(ع) به خواهرش همواره در کلامشان دیده می‌شد تا جایی که پس از آنکه مامون عباسی در سال 200 هجری قمری، با نامه‌ها و پیام‌های بسیار، حضرت رضا(ع) را به خراسان دعوت کرد، امام هشتم نامه‌ای خطاب به خواهر گرامی‌اش، حضرت فاطمه معصومه(س)نوشت و آن را به دست یکی از غلامانش به مدینه فرستاد. غلام خود را به مدینه رساند و نامه امام(ع) را به حضرت معصومه(س)داد. آن حضرت پس از خواندن نامه برادر، خود را آماده سفر کرد. حضرت فاطمه معصومه  پس از یک سال تحمل دوری، برای دیدار حضرت رضا(ع) در سال 201 هجری قمری از مدینه به همراه تنی چند از برادران و برادرزادگان خویش خارج شد 

 هنگامی که ایشان شهر مدینه را به قصد دیدار برادر در خراسان ترک کرد و به شهر ساوه رسید، بیمار شد. وقتی خبر ورود آن بانوی والا به آل سعد رسید، همگی به اتفاق به استقبال رفتند تا ایشان را به قم دعوت کنند. در میان آنها، موسی بن خزرج به کاروان حضرت معصومه(س)رسید و زمام شتر آن حضرت را گرفت و به طرف قم آورد. روز 23 ربیع الاول سال 201 هجری قمری، کجاوه حضرت فاطمه معصومه(س)در میان شور و هیجان مردم قم به این سرزمین وارد شد. موسی بن خزرج، آن حضرت را در منزل خود جای داد و با کمال افتخار از آن بانو پذیرایی کرد. البته ایشان تنها هفده روز در قید حیات بود و سپس دیده از جهان فرو بست. 

 در تاریخ آمده است که وقتی پیکر مطهر حضرت معصومه(س)آماده شد، قمی‌ها در مورد اینکه چه کسی وارد قبر شود، به بحث و مشورت پرداختند. ناگاه از طرف صحرا دو سوار نقاب‌دار پیدا شدند. همین که نزدیک رسیدند، از مرکب خود پیاده شدند و بر جنازه حضرت نماز گزاردند. سپس داخل سرداب شدند و جنازه را دفن کردند. آن گاه بیرون آمدند و رفتند و کسی نفهمید آنها چه کسانی بودند. سپس موسی بن خزرج، سایبانی بر سر قبر برافراشت تا هنگامی که حضرت زینب، دختر امام جواد(ع) وارد قم شد و گنبدی بر فراز آن مزار پاک بنا کرد. 

 درباره فضیلت زیارت حضرت معصومه(س)، روایات فراوانی از پیشوایان معصوم رسیده است. از جمله هنگامی که یکی از محدثان به قم به نام سعد به محضر امام رضا(ع) شرف‌یاب شد، حضرت خطاب به او فرمود: ای سعد! از ما نزد شما قبری است. سعد گفت: فدایت شوم! آیا قبر فاطمه دختر موسی بن جعفر را می‌فرمایید؟ امام پاسخ داد: آری، هر کس او را زیارت کند، در حالی که به حق او آگاه باشد، بهشت از آنِ اوست. 

انچه مهم است اینکه زیارت قبر حضرت معصومه این همه ثواب دارد ان هم قید کرده اند ‌که اگر با معرفت باشد والاتر است. معلوم‌ میشود شان بی بی بسیار بالاست و قابل بحث نیست.

در این زمینه اهل تحقیق مراجعه کنید به روایات کتاب المزار.

شیخ علی زند قزوینی

در ایام شهادت حضرت حمزه قرار داریم. یکی از ده ها فضیلت حضرت حمزه سید الشهدا عموی پیامبر که در روایات ذکر شده زیارت نامه ی خاصه ی آن حضرت است. که این مطلب نشانگر وجاهت خاص حضرت حمزه هست که برای ایشان زیارت نامه ای خاص بیان شده است. متن زیارت نامه را مرور میکنیم:

السَّلامُ عَلیْک یا عَمَّ رَسُولِ الله وَخَیْرَ الشُّهداءِ؛ «سلام بر تو، ای عموی رسول خدا(ص)، درود بر تو اى برترین شهیدان».

السَّلامُ عَلیْک یا اَسَدَ اللهِ وَاَسَدَ رَسُولِه؛ «سلام بر تو ای شیر خدا و شیر پیامبرش».

اَشهَدُ اَنَّک قَدْ جاهَدتَ فی اللهِ حَقَّ جهادِه وَنَصَحْتَ لِلّهِ وَلِرَسُولِه؛ «گواهى مى دهم که تو در راه خدا جهاد کردى؛ آن گونه که حق جهاد بود و خیرخواهى کردى براى خدا و رسولش».

وَجُدتَ بِنَفْسِک وَطَلَبْتَ ما عَنْدَاللهِ وَرَغِبْتَ فِیما وَعَدَاللهِ؛ «تو فداکارى و ازخودگذشتگى کردى و آنچه نزد خدا بود خواستى و به آنچه نزد اوست رغبت نشان دادى».

دراین هنگام، باید روى به قبله ایستاد و دو رکعت نماز زیارت خواند. سپس به قبر نزدیک شد و گفت:

اللّهمَّ صَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَاهل بیتهِ؛ «پروردگارا بر محمد و اهل بیت او درود بفرست».

اللّهمَّ اِنّی تَعَرَّضْتُ لِرَحْمَتِک بِلُزُومِی لِقَبْرِ عَمِّ نَبِیِّک(ص)، لِیُجِیرَنِی مِنْ نِقْمَتِ فِی یَوْمٍ تَکثُرُ فِیهِ الأصْواتُ وَتَشْغَلُ کلُّ نَفْسٍ بِما قَدَّمَتْ وَتُجَادِلُ عَنْ نَفْسِها؛ «پروردگارا! من با پیوستن به قبر عموى پیامبرت به رحمت تو چنگ زدم. تا اینکه پناهم دهد، از رنج و سختى و عذاب آن روزی که فریادها بسیار است و هرکس به خود و آنچه پیش فرستاده سرگرم بوده، با خود در ستیز است».

فَإنْ تَرْحَمْنِی الْیَوْمَ فَلا خَوفٌ عَلَیَّ وَلا حُزْنٌ؛ «پس اگر امروز بر من ترحم کنى، نه مى ترسم و نه غمگین خواهم بود».

وَ إن تُعَاقِبْ فَمَولیً لَهُ القُدْرَهُ عَلَی عَبْدِهِ؛ «و اگر کیفرم دهی و مجازاتم کنى، تو مولایى و بر بنده ات قدرت دارى».

وَلا تُخَیِّبْنی بَعْدَ الیَوْمِ وَلاتَصْرِفْنی بِغَیْرِ حاجَتِی؛ «بنابراین، از امروز به بعد ناامیدم نگردان و مرا حاجت روانشده برمگردان».

فَقَد لَصِقْتُ بِقَبْرِ عَمِّ نَبِیِّک وَتَقَرَّبْتُ بِهِ اِلَیک ابْتِغاءَ مَرْضَاتِک وَرَجآءَ رَحْمَتِک؛ «بدون شک با نزدیک شدن به قبر عموى پیامبرت و نزدیکى به او، در جست وجوى رضاى تو هستم و به رحمت تو امید دارم».

فَتَقَبَّلْ مِنِّی وَعُدْ بَحِلمِک عَلَی جَهْلِی وَ بَرَأْفَتِک عَلَی جَنایهِ نَفْسِی فَقَدْ عَظُمَ جُرْمِی؛ «پس از من بپذیر، و با بردبارى ات از نادانى ام درگذر، و با مهربانى ات از گناهم چشم بپوش؛ زیرا خطا و لغزشم بسیار است».

وَما اَخافُ أنْ تَظْلمَنی ولکنْ أخافُ سُوءَ الحساب فانْظُرْ الْیَومَ تَقَلُّبِی عَلَی قَبرِ عَمِّ نَبِیِّک؛

«البته از اینکه بر من ستم روا دارى نمى ترسم، بلکه از بدحسابى خودم در هراسم. پس امروز دگرگونى حالم را بر قبر عموى پیامبرت بنگر».

فَبِهِما فُکنَّی مِنَ النّارِ وَلاتُخَیِّبْ سَعْیِی وَلا یَهُونَنَّ عَلَیْک ابْتِهالِی وَلاتَحْجُبَنَّ عَنْک صَوتِی وَلا تَقْلِبْنِی بِغَیْرِ حَوائِجی؛ «و به سبب گرامیداشت آن دو بزرگوار، از آتش دوزخم برهان، و در سعى و کوشش نا امیدم مساز. کارى کن که ناله و زارى ام به درگاهت بى مقدار و کم ارزش نباشد. صدایم از تو محجوب نشود، و مرا حاجت روانشده بازنگردان».

یا غِیاثَ کلِّ مَکرُوبٍ وَمَحْزُونٍ وَیا مُفَرِّجاً عَنِ الْمَلْهُوفِ الْحَیْرانِ الْغَرِیقِ الْمُشرِفِ عَلَی الْهَلَکهِ؛ «اى فریادرس هر گرفتار غم دیده! اى گشایش دهنده ی هر دادخواه سرگردان غریق شده ی مشرف به هلاکت».

فَصَلِّ عَلَی مُحَمَّدٍ وَآلِ مُحَمَّدٍ وَانظُرْ اِلَیَّ نَظْرَهً لا اَشقی بَعْدَها اَبَداً وَارْحَمْ تَضَرُّعِی وَعَبْرَتِی وَانْفِرادِی؛ «درود فرست بر محمد و آل محمد و به من بنگر؛ نگریستنى که پس ازآن هرگز شقاوت و بدبختى نباشد و ترحم نما بر زارى ام و اشکم و تنهایى ام».

فَقَدْ رَجَوْتُ رِضاک وَتَحَرَّیْتُ الخَیْرَ الَّذی لایُعْطِیهِ اَحَدٌ سِواک فَلا تَرُدَّ اَمَلِی؛ «به یقین که رضا و خشنودى تو را امیدوارم و به خیرى از سوى تو دل بسته ام که جز خودت کسى آن را نمى بخشد. پس آرزویم را برآورده ساز».

این زیارت نامه را مرحوم علامه ی مجلسی نقل کرده است. 

(محمدباقر مجلسی، بحارالأنوار، ج97، ص220.)

امیدوارم درس غیرت و شجاعت و شهادت را از عموی پیامبر سرلوحه ی کار خود قرار دهیم.

شیخ علی زند قزوینی

در سالروز ارتحال جناب فاطمه ی ام البنین همسر امیرالمومنین و مادر حضرت عباس بن علی قرار داریم. کسی که مادر باب الحوائج است خود سهم ویژه ای در برآورده کردن حوائج درماندگان دارد. و چه بسیار کسانی که به این بانو متوسل شده اند و نتیجه هم گرفته اند. به مناسبت به کرامتی از این بانو اشارت میکنیم.

آيت اللّه حاج سيد طيّب جزايری از علما و بزرگان و محققان شیعه که در همسایگی منزل ما زندگی میکردند و سمت استادی بر حقیر داشتند روزی کرامتی از ام البنین برای خودشان پیش آمده بود که برای جمعی بیان کردند و بنده آن کرامت را برای دوستان نقل میکنم. فرمودند :

در سال 1341 ه ش در يكی از سفرهايم، يكي از عالمان پاكستان را در مشهد ديدم. از او پرسيدم: پس از زيارت مشهد چه مي كنيد؟ گفت: به پاكستان برمي گردم. گفتم: حيف نيست انسان از پاكستان تا مشهد بيايد، ولی زيارت عتبات نرود؟!

سخنم در او اثر كرد و بنا شد او هم با من به كربلا بيايد. از اين رو، با هم از مشهد به تهران آمديم و به سفارت عراق رفتيم، ولی آن جا اوضاع بسيار ناگوار بود و در دادن ويزا سخت گيری مي كردند. به همراهم گفتم: می خواهی كربلا بروی؟ گفت: پس برای چه از مشهد به تهران آمده ام؟ گفتم: هزار صلوات نذر حضرت ام البنين عليهاالسلام می كنيم، ان شاءاللّه ويزا مي دهند.

هر دو نذر كرديم كه هزار صلوات هديه ام البنين عليهاالسلام بكنيم. در همين حال همراهم گفت: من نامه ای برای سفير پاكستان دارم. بيا باهم اين نامه را به او برسانيم. به سفارت پاكستان رفتيم. در آن جا نامه را به سفير داديم. او بسيار به ما احترام كرد و پرسيد: از تهران به كجا می رويد؟ گفتيم: هر دو عازم عراق هستيم. البته اگر ويزا گير بيايد. گفت: اتفاقا من هم مي خواهم به عراق بروم. كمی صبر كنيد تا مداركم را آماده كنم.

پس از مدتی آمد و گفت: دو نامه به نام شما براي كنسول عراق نوشته ام. نامه را گرفتيم و نااميدانه به سفارت برگشتيم.نامه را به دربان سفارت داديم. دربان رفت و پس از مدتی با دو فرم برگشت و پرسيد: عكس را آورده ايد؟ گفتم: بله! سپس فرم های مخصوص را پر كرديم و همراه عكس و گذر نامه به آن شخص داديم.

بنا به گفته آن شخص، ساعت يك بعد از ظهر به جلو سفارت رفتيم. نخست اسمي كه صدا كردند، اسم ما دو نفر بود. با دلواپسی گذرنامه را باز كردم. ديدم ويزای سه ماهه زده اند. از خوشحالی اشك از چشمانم سرازير شد. سپس به زيارت عبدالعظيم حسنی عليه السلام رفتيم و صلوات ها را به روح حضرت ام البنين عليهاالسلام هديه كرديم.

شیخ علی زند قزوینی

آیا صدیقه لقب عایشه است ، نه لقب فاطمه زهرا ؟!

اخیرا در بین گوینده گان و نویسندگان وهابی رایج شده که هنگام بردن نام عایشه او را صدیقه لقب میدهند ! البته این کار جدیدی نیست که القاب خاصه ی اهل بیت را ربوده و بر دیگران مینهند اما این مورد جدیدترین آنهاست !

ما فعلاً درباره لقب دختر گرامى پیامبر سخن نمى گوییم زیرا قطعاً او صدیقه طاهره است و پیشواى ششم حضرت امام صادق(علیه السلام) او را صدیقه مى خواند. (کافی جلد 1 باب مولد الزهرا حدیث 4) اما این که صدیقه لقب عایشه باشد، دلیلى بر آن نیست.

چگونه مى توان او را صدیقه خواند با این که قرآن درباره او و حفصه مى فرماید: ( إن تتوبا إلى الله فقد صغت قلوبکما وإن تظاهرا علیه فانّ الله مولاه وجبرئیل وصالح المؤمنین والملائکة بعد ذلک ظهیراً ). ( سوره تحریم ایه؛4).

«اگر از کار خود توبه کنید به نفع شماست، زیرا دلهایتان از حق منحرف شده و اگر بر ضد او دست به دست هم دهید، کارى از پیش نخواهید برد، زیرا خداوند، یاور اوست و جبرئیل و مؤمنان نیکوکار و فرشتگان نیز در پى آنان از او پشتیبانى مى کنند».

آیا کسى که این نوع، مورد خطاب خداوند  عالم باشد، مى توان گفت: او صدیقه است؟ این آیه به اتفاق مفسران اهل سنت در مورد عایشه و حفصه وارد شده است.

در صحیح بخارى از ابن عباس نقل شده است که مى گوید: از عمر پرسیدم: آیا دو نفر از همسران پیامبر(صلى الله علیه وآله) که بر ضد او دست به دست هم داده بودند، چه کسانى بودند؟ عمر گفت: حفصه و عایشه بودند، سپس افزود: به خدا سوگند ما در عصر جاهلیت براى زنان چیزى قائل نبودیم تا این که خداوند آیاتى را درباره آنان نازل کرد و حقوقى براى آنان قرار داد(و آنها جسور شدند). 

صحیح بخاری  جلد 6 صفحه 195 ذیل سوره ی تحریم.

شیخ علی زند قزوینی

گمان میکنم در دورانی که بحث حجاب و کش مکش پیرامون آن بالا گرفته بهترین فصل الخطاب برای هر مرد و زن مسلمان و محب حضرت زهرا مراجعه به دیدگاه حضرت زهرا در این مورد باشد. در میان همه ی روایات در این باره به باز خوانی حدیثی در این باب از دخت رسول الله میپردازیم که منابع شیعه و سنی به اتفاق آن را نقل کرده اند :

عن فاطمة الزهرا (سلام‌الله علیها):

«خَیرٌللنِّساء أن لا یَرینَ الرِّجالَ وَلا یَراهُنَّ الرِّجالُ»

(وسائل الشیعه، ج 14، ص 43)

حضرت فاطمه زهرا فرمودند:

«بهتر است برای زنان که (تا حد امکان) مردان نامحرم را نبینند و مردان نامحرم نیز ایشان را نبینند».

توضیح: جمعی از مسلمانان، اطراف پیامبر (ص) نشسته بودند که آن حضرت سؤالی را مطرح ساخت:

«ای شیء خیر للنساء؛ چه سیره‌ای برای بانوان بهتر است؟»

هر کس به فراخور معرفت خویش جوابی می‌داد، اما هیچ جوابی پیامبر را قانع نمی‌ساخت. در آن هنگام، سلمان فارسی که در آن روزگار پیرمردی با وقار و پر ذکاوت بود، با خود اندیشید که پاسخ این پرسش از سطح اندیشه حاضران فراتر است. از این روی در آن بحبوحه خود را به خانه فاطمه (س) که به مسجد پیامبر متصل بود، رسانید و پاسخ این سؤال را از آن حضرت جویا شد. حضرت زهرا (ص) در پاسخ، حدیث نورانی فوق را فرمودند. سلمان به میان جمع بازگشت و پاسخ را مطرح ساخت. پیامبر (ص) بلافاصله از او پرسیدند: «سلمان! این جواب را از که آموختی؟» عرضه داشت: از دخترتان فاطمه (س). پیامبر در آن هنگام فرمودند:

«جعلت فداهَا أبوها....ان فاطمة بضعة منی؛ پدرش به فدایش باد! به راستی که فاطمه پاره‌ای از وجود من است».

باید توجه داشت که حکم بیان شده در این حدیث، یک توصیه اخلاقی و رجحانی است، نه یک حکم تکلیفی و قانونی؛ یعنی بهتر آن است که زنان حتی‌الامکان با نامحرمان تماس نداشته باشند، اما در صورت نیاز و ضرورت، می‌توانند با رعایت حجاب و عفاف به عرصه‌های اجتماعی وارد شوند و هیچ منعی از آن نمی‌باشد. اما اگر بخواهند به آن کمال دست یابند به جاست به این مستحب موکد ملتزم باشند.

البته همین حدیث نورانی را علاوه بر منابع شیعه مثل وسائل الشیعه که ذکر گردید متقی هندی (از علمای اهل سنت) نیز در کنزالعمال، ج 8، ص 315 نقل کرده است.

شیخ علی زند قزوینی

در ایام فاطمیه ورقی از تاریخ اسلام را باز خوانی میکنیم. و آن هم ناراحتی حضرت زهرا از ابوبکر بر سر مسائلی من جمله میراث آن حضرت و غصب آن هست. تا جایی که صحیح بخاری معتبر ترین کتاب حدیثی عامه به نقل از عایشه با صراحت می گوید که (ماتت فاطمه و هی واجده علی ابی بکر) ، یعنی: فاطمه از دنیا رفت در حالی که غضب ناک از ابوبکر بود. و همین صحیح بخاری در چند صفحه قبل به صراحت نقل کرده که پیامبر فرمود :( و من ابغضها فقد ابغضنی) هر کسی فاطمه را ناراحت کند مرا ناراحت کرده و هر که من را ناراحت کند خدا را ناراحت نموده است.

تا اینجا قضیه خیلی واضح و روشن است. گرچه برخی بسیار کوشیده اند تا به قول عوام این قضیه را ماست مالی کنند اما با یک صغری و کبری در این امر حقیقت روشن میشود.

اما برخی هم هستند که در عین حال که شیعه نشدند اما به خود اجازه ندادند تا تاریخ و حقیقت را لا اقل در اینباره تحریف کنند. مثلا نویسنده ی  مشهور و روشنفکر اهل تسنن آقای دکتر طه حسین مصری که در قشر جوان عرب بسیار طرفدار دارد در کتاب معروفش به نام (شیخان) که به حوادث دوران خلافت ابوبکر پرداخته به مناسبت وقتی به مطلب بالا رسیده ببینید چه تعبیری کرده :

(و ما اشک فی ان الاشهر السته التی عاشها فاطمه بعد قد ملئت نفس ابی بکر کآبه و حزنا لان فاطمه هجرته و لم تکلمه حتی توفیت. و ما اشک فی ان ابابکر لم یمتحن بشی کان اشق علی نفسه من وفاه فاطمه مغاضبه له و من دفنها لیلا علی غیر علم منه و حرمانه ان یشهد جنازتها و یصلی علیها و یبرها بعد وفاتها بما کان یجب لها من البر ... ).

یعنی : شکی ندارم که ابوبکر در شش ماهی که حضرت زهرا بعد از رسول خدا زنده بود در غم و اندوهی گرفتار شده بود. زیرا فاطمه تا زنده بود او را طرد کرده بود و با او از روی قهر سخن نمیگفت. همانطور که شکی ندارم که بزرگترین امتحان ابوبکر درباره ی فاطمه بود زیرا فاطمه با ناراحتی از او از دنیا رفت و مخفیانه و بدون اطلاع ابوبکر دفن شد. و ابوبکر محرم شد از حضور در تشییع و نماز خواندن بر پیکر زهرا و نیز محروم شد از انجام وظایف و نیکی هایی که موظف بود تا در حق حضرت زهرا انجام دهد!!!

آری به نظرم این کلمات از این نویسنده ی سنی فاش و علنی بیان کرده است که فاطمیه یعنی چه و چرا ؟!!

شیخ علی زند قزوینی

علامه سیّد شرف الدّین، نویسنده کتاب گران سنگ المراجعات و کتاب النص و الاجتهاد در توصیف ویژگی های حضرت زهرا علیهاالسلام ، با اشاره به خطبه های ایشان، می فرمایند: «حضرت زهرا علیهاالسلام دارای حجت ها و براهین رسا و کاملی است که دو خطبه آن حضرت این حقیقت را ثابت می کند. همان گونه که قرآن را به دو فرزند خود می آموختند، ایشان را به فراگیری و حفظ این خطبه هاتشویق و ترغیب می نمودند». 

این دو خطبه یکی همان خطبه ی مشهور فدکیه است که دختر پیامبر آن را در مسجد بیان کردند و دیگری خطبه ای هست که برای بانوان بیان نمودند و به حق اگر کسی این دو خطبه را بخواند درد امت اسلام و درمان آن را تا قیامت خواهد دانست.

بی جهت نیست که علامه شرف الدین این خطبه ها را از نظر اهمیت و اهتمام اهل بیت به آنها  همسنگ با قرآن معرفی میکند.

امید است سخنرانان و نویسندگان و اصحاب رسانه در فاطمیه ی پیش رو این دو خطبه را به مناسبت های مختلف معرفی کنند و به بعضی از فرازهای آن بپردازند. البته بر هر پدر و مادری هم لازم است که فرزندان خود را با محتوای این خطبه ها آشنا کنند.

شیخ علی زند قزوینی