به مناسبت ایام ولادت حضرت عیسی به روایتی از آن حضرت که امام صادق آن را نقل کرده اند میپردازم. این حکمت در بر گیرنده ی دو مطلب مهم هست که هر دو درد امروز جامعه ی ما هست. اول اینکه از ریا دوری کنیم و دوم اینکه بدانیم که همانطور که خورد و خوراک رزقی معین از طرف خداست توفیق عبادت هم همینطور هست. 

تذکر میدهم که این روایت حضرت مسیح به برکت امام صادق هست وگرنه این سخن در اناجیل موجود نیامده.

كانَ عيسى عليه السلام يقولُ لِلحَوارِيِّينَ: إذا صامَ صَوما أحَدُكُم فَلْيَدهُنْ رَأسَهُ و لِحيَتَهُ، و يَمسَحْ شَفَتَيهِ بِالزَّيتِ لئلاَّ يَرَى الناسُ أنّهُ صائمٌ، و إذا أعطى بيَمينِهِ فَلْيُخفِ عن شِمالِهِ، و إذا صَلَّى فَلْيُرخِ سِترَ بابِهِ، فإنّ اللّهَ يُقَسِّمُ الثناءَ كما يُقَسِّمُ الرِّزقَ.

عيسى (ع) به حواريان مى فرمود: هرگاه يكى از شما روزه گيرد، سر و ريش خود را خوش بو كند و لبهايش را روغن مالد تا مردم پى نبرند كه روزه دارد و هرگاه با دست راست خود بخشش كرد آن را از دست چپ خود مخفى بدارد، و چون نماز خوانَد پرده درِ اتاقش را بيندازد؛ زيرا خداوند است كه ستايش [خلق از كسى] را تقسيم مى كند، چنانكه همو روزى را تقسيم مى كند.

شیخ علی زند قزوینی 

منبع: عده الداعی ، صفحه 220